Complexloos door het leven...

... zo omschreef één van mijn beste vriendinnen mij naar aanleiding van een artikel in het Femma-magazine van deze maand (februari 2019 dus)... het inspireerde haar blijkbaar om een deel van haar complexen over boort te gooien en werkelijk, ik kreeg kippenvel en tranen van blijdschap sprongen mij in de ogen... 

"I am what I am", vele diva's (waaronder ook mijn favoriete diva Gerard Joling) zongen het al en eigenlijk is dat ook wel een beetje heel hard mijn motto. Toen ze mij van Femma contacteerden om een interview te geven over "Schaamte" ,het thema van deze editie, reageerde ik dolenthousiast "Maar ik schaam mij niet" en van daaruit ontstond dit superartikel door Caroline Bossu. Ze omschrijft mij precies zoals ik ben en de foto, die ik zelf mocht uitkiezen, onderstreept dat nog eens! 

Mensen die nu denken: "Amaai, die is nogal vol over zichzelf! Die vindt zichzelf precies wel dik okay?!", die hebben het recht dit te denken. Maar wat ik wil zeggen tegen iedereen is: je bent wie je bent, en daar mag je verdomd trots op zijn! 

Hopelijk kan ik jullie een duwtje geven, zeker aan de vollere dames, dat er niets is om je over te schamen, zolang je maar jezelf bent! Amen

Het artikel door Caroline Bossu (Femma, magazine februari 2019)

Wendy (36) is teamlid bij Femmadammen Dendermonde. Ze woont samen met Adamou, heeft een zoon Elias (7) en een dochter Mina (5). Ze werkt bij de Vlaamse Overheid. 

Wendy vertelt dat ze zich eigenlijk nooit om iets geschaamd heeft. ‘Met mijn omvang – maat 50/52 – zou je denken dat ik me niet in zwempak durf te vertonen, maar niets is minder waar. Mijn motto is dat ze me moeten nemen zoals ik ben. Ik ben assertief en positief ingesteld, ook als kind al. Toen ik twaalf was, bleek dat ik een zware misgroeiing van mijn dijbeen had. Er volgde een hele reeks operaties en een jarenlange revalidatie. Ik was voor veel afhankelijk van anderen, ik had zelfs hulp nodig om mijn kousen en schoenen aan te doen. Ik voelde mij daarbij niet op mijn gemak, maar ik schaamde mij niet. Gelukkig werd ik geboren met een sterk karakter, dus ik kon heel goed relativeren. Het maakte mij zeker tot de zelfbewuste vrouw die ik vandaag ben.’ 

Guilty pleasure 

Wendy kan absoluut niet tegen racistische praat. ‘Af en toe doen mensen uitspraken waarvan ik denk: scháám je je niet? Mijn kinderen zijn halfbloed en tamelijk donker en soms vragen mensen aan mij, waar de kinderen bij zijn: "Van waar komen ze? Zijn ze geadopteerd? Welke taal spreken ze?" Dan begrijp ik echt niet dat ze zich niet schamen. Mijn kinderen spreken Nederlands en verstaan dat hé ...’ 

Wendy schaamt zich ook absoluut niet voor haar soms ‘afwijkende’ smaak. ‘Mijn guilty pleasure is tijgerprint. Ik heb een dikke pluche winterjas in luipaardmotief en velen vinden dat té Carmen ... but I love it! En ik draag hem dan ook met plezier. Nog een andere is mijn muzieksmaak: ik ben verzot op de Hollandse zanger Gerard Joling en velen vinden dat nogal belachelijk "met zijn pluimen in zijn gat", maar ik ben fan. Ook van die pluimen in zijn gat! I looove kitsch!’